Ratusz w Lublinie

Dawniej na miejscu lubelskiego ratusza stała zabudowa klasztorna zakonu karmelitów bosych, którzy od kilku wieków rezydowali w Lublinie. Budynki klasztorne uległy spaleniu w 1803 r. i na tych zgliszczach, jeszcze w pierwszej połowie XIX w. postawiono lubelski ratusz. Po pożarze karmelici, spalony teren, a poklasztorny grunt wystawili na licytację. Ziemię zakupiło miasto i w ten sposób weszło w jego posiadanie działki, na której do dnia dzisiejszego stoi miejski ratusz. Architekt budowli Aleksander Groffe wkomponował w swój projekt ruiny kościoła i kilku kaplic, które stały się podstawą budowli świeckiej, ale służącej wszystkim mieszkańcom miasta, do tego dobudowano zupełnie nowy portyk z czterema kolumnami, a wszystko zwieńczono wieżą. W ratuszu urzędował i mieszkał prezydent miasta, a także znajdował się tam komisariat policji oraz areszt dla niesfornych mieszkańców i przyjezdnych gości. Swoje pomieszczenia w miejskim ratuszu posiadali również kupcy. Natomiast całe pierwsze piętro zajmował miejski magistrat.  Poza tym w ratuszu mieściła się jeszcze sala balowa, co w tamtym czasie nie było niczym nadzwyczajnym.

Ratusz, jak większość budowli z tamtego okresu, otrzymał formę neoklasyczną. Budynek służył mieszkańcom Lublina do czasu wybuchu II wojny światowej. Już w 1939 r. hitlerowskie bomby nie oszczędziły budowli, która w wyniku bombardowania została poważnie uszkodzona. Dzieła zniszczenia dokończono w 1944 r. gdy w wyniku następnych bombardować i artyleryjskiego ostrzału, ratusz uległ całkowitemu zniszczeniu. Lublin dwa razy był tymczasową stolicą Polski. Po I wojnie św. w mieście ukonstytuował się rząd z Ignacym Daszyńskim na czele. W tamtym czasie członkowie rządu mieli do dyspozycji ratusz i inne gmachy publiczne. Natomiast w 1944r, sytuacja się powtórzyła i Lublin znów był siedzibą Rządu Tymczasowego i tymczasową stolicą Polski. Jednak z powodu zniszczeń wielu gmachów publicznych, pracownicy administracji państwowej, czasem zmuszeni byli pracować w domach i mieszkaniach prywatnych. Na szczęście władze po przeprowadzce do Warszawy nie zapomniały o problemach Lublina i w miarę możliwości pomagano miastu dźwigać się z ruin. Ratusz odbudowano w latach 1947-1952.

Nowy projekt siedziby lubelskiego magistratu był autorstwa Ignacego Kędzierskiego, przewidywał on zachowanie oryginalnego wyglądu od zewnętrznej strony budowli. Natomiast część wewnętrzną przebudowano z uwzględnieniem obecnych wymagań. W czasach PRL-u w budynku ratusza mieścił się również Urząd Stanu Cywilnego, gdzie lublinianie zawierali śluby oraz odbierali dowody osobiste. Dzisiejszy lubelski ratusz to bardzo okazały budynek, zbudowany w neoklasycznym stylu. Położony w pobliżu Bramy Krakowskiej, Placu Łokietka oraz daje początek Krakowskiemu Przedmieściu. Jedna z bocznych ścian przylega do kościoła św. Ducha. Zbudowany na planie kwadratu posiada cztery kondygnacje, które różnią się wysokością i wystrojem fasady. Wejście do budynku zdobią wysokie cztery kolumny. Zwieńczony ciemną monumentalną wieżą.