Włodawa jest to miasto z siedzibą gminy. Położone na Garbie Włodawskim w dolinie Bugu i Włodawki. Obszar gminy zajmuje północno-wschodnią część województwa lubelskiego i od wschodu przylega do granicy z Białorusią. Historia miejscowości zaczęła się już w XIII w. jednak z tamtego okresu nie zachowały się żadne dokumenty. Miasto położone nad rzeką, w średniowieczu pełniło rolę punktu tranzytowego miedzy południowo wschodnimi rubieżami Rzeczpospolitej a jej częścią północną. W tym czasie miasto dynamicznie się rozwijało, a mieszkańcy bogacili się. Po reformacji wielu polskich mieszczan i część szlachty przeszła na Kalwinizm. Miasto stało się ważnym ośrodkiem tego wyznania, w 1624 r. we Włodawie wybudowano szkołę i kalwiński zbór. Natomiast w 1634 w mieście zorganizowano synod kalwiński, który ustalił jednolitą formę obrzędów w trakcie odprawiania nabożeństw. Włodawa nieco straciła na znaczeniu, gdy po najeździe kozaków (1648), miasto zostało zniszczone, a znaczna część mieszkańców wymordowana. Następne lata to napływ ludności pochodzenia żydowskiego i miasto zaczęło dźwigać się z ruin. Ludność żydowska zamieszkiwała we Włodawie do wybuchu II wojny światowej (1939) po zajęciu Polski przez nazistów Żydzi włodawscy podzielili los swych ziomków z reszty kraju. O wielokulturowym charakterze miasta świadczą zachowane do dnia dzisiejszego zabytki: barokowy kościół pw. św. Ludwika z XVIII w. , prawosławna cerkiew z XIX w. w stylu bizantyjsko-rosyjskim z domieszką stylu klasycystycznego oraz synagoga, która jest unikatem w skali kraju, bowiem naziści niszczyli wszystko co miało związek z religią mojżeszową. Należy również wspomnieć, że na terenie gminy hitlerowcy zorganizowali obóz koncentracyjny w Sobibirze.