Wołkowyja, otoczona niewielkimi górami polska wieś położona w województwie podkarpackim, nad Jeziorem Solińskim. W latach 1973 - 1977 miejscowość była siedzibą gminy Wołkowyja. Obecnie jest stosunkowo dużą wsią o charakterze rolniczo – letniskowym, znajdującą się u podnóża widokowego szczytu Plisz (583 m). Według ostatnich danych, liczy około 500 mieszkańców.
Nazwa wsi najprawdopodobniej pochodzi od słów "vołk" i "vyti" (czyli „wyć”) i oznacza „odległe miejsce, gdzie wyją wilki”.
Wieś powstała wskutek akcji osadniczej rycerskiej rodziny Balów, a lokacja odbyła się na prawie wołoskim około 1463 roku. Pierwszym osadnikiem był kniaź Petrus. W 1919 roku pod dowództwem Karola Czternastka powstał polski oddział samoobrony. W 1939 roku po wkroczeniu Niemców, do wsi napływała ludność ukraińska. Tłamszona i prześladowana ludność polska buntowała się przeciw temu nie posyłając dzieci do szkoły, w której uczono tylko w języku ukraińskim. Powrót języka polskiego do miejscowej oświaty nastąpił tuż przed zakończeniem działań wojennych, w 1944 roku. Po II wojnie światowej, gdy nastąpił okres walk z UPA (Ukraińską Powstańczą Armią), we wsi stacjonował 200-osobowy oddział Wojsk Ochrony Pogranicza. Mimo to wielu mieszkańców wsi zostało brutalnie wymordowanych.
Do nielicznych, choć powstałych już współcześnie zabytków Wołkowyi należy wzniesiony w latach 1973 - 1975 Kościół pw. św. Maksymiliana Kolbe, który mimo nowoczesnej architektury, doskonale pasuje do krajobrazu. W skład jego wyposażenia wchodzi XVI-wieczny obraz Świętej Rodziny. Ponadto we wsi znajduje się chata z pierwszej połowy XIX wieku.
W 1967 roku przed spiętrzeniem Jeziora Solińskiego, na rozkaz władz, z użyciem siły rozebrany został zabytkowy kościół z 1842 roku oraz opuszczona greckokatolicka cerkiew parafialna z 1833 roku wraz ze starą plebanią. Dla mieszkańców było to prawdziwym szokiem, gdyż wody zalewu do nich nie sięgały. Do dziś zachowała się tylko murowana dzwonnica parawanowa oraz fundamenty dawnej cerkwi. Wskutek spiętrzenia jezioro zalało niżej położoną część wsi.
Dla turystów przygotowano liczne miejsca noclegowe i agroturystyczne. Zwolenników wodnej fauny z pewnością zainteresuje fakt, iż na południe od wsi działa ośrodek zarybieniowy wraz z wylęgarnią pstrąga. Sztuczne zarybianie jest niezbędne, gdyż zapory w Solinie nie wyposażono w tzw. "przepławki", którymi ryby mogłyby przedostać się z dołu rzeki do jeziora.
Ponadto nad jeziorem (zwanym „bieszczadzkim morzem”) funkcjonuje strzeżone przez ratowników WOPR kąpielisko, liczne pola namiotowe oraz wypożyczalnia sprzętu wodnego. Organizowany jest także rejs statkiem turystycznym po Jeziorze Solińskim. Fakt rozwijającej się infrastruktury wodnej rokrocznie przyciąga wielu zwolenników wypoczynku nad wodą.
Wołkowyja oferuje również wszystkim odwiedzającym rekreację w formie sportowej, czyli organizację zajęć typu: gra w paintball, jazda quadami czy wspinaczka.
W okolicy znajdującej się na terenie Wschodniobeskidzkiego Obszaru Chronionego Krajobrazu Wołkowyi przebiega zielony pieszy szlak turystyczny liczący 45 kilometrów.