Nad Bystrzycą Dusznicką, na styku Gór Stołowych, Kotliny Kłodzkiej i Gór Bystrzyckich, na wysokości 370-560 m n.p.m. malowniczo rozciąga się Polanica-Zdrój. Do tego miejsca dotarł lądolód w okresie zlodowacenia staropolskiego i pozostawił po sobie ślady. Tereny w samym mieście i wokół niego są zdecydowanie urozmaicone. Jest tu 98 km szlaków rowerowych, szlaki turystyczne czy spokojne alejki spacerowe dla kuracjuszy, kolejka turystyczna i letni tor saneczkowy. Odbywają się tu liczne imprezy sportowe, np. festiwal szachowy, triathlon, zawody w kolarstwie górskim. Jeszcze szersza jest oferta imprez kulturalnych: Międzynarodowy Festiwal Filmów Amatorskich, Koncerty Muzyki Kameralnej i Organowej czy Festyn Polanicki. Działa teatr, do 1974 roku odbywała się tu Kłodzka Wiosna Poetycka (bywali tu m.in. Mieczysław Jastrun i Miron Białoszewski).
Szczególne warunki geologiczne i klimatyczne powodują, że uzdrowisko jest bardzo popularne. Leczy się tutaj choroby kardiologiczne (zmiany zwyrodnieniowe serca, chorobę wieńcową i nadciśnienie) oraz gastrologiczne (wrzody i nieżyty żołądka, dwunastnicy i jelit, stany zapalne pęcherzyka żółciowego i trzustki). Czyli popularne choroby cywilizacyjne. Najbardziej znanym źródłem mineralnym jest Wielka Pieniawa. Baza uzdrowiskowa i szpitalna są dobrze rozwinięte, znany jest oddział chirurgii plastycznej.
Polanica była wsią do 1945 roku, a jej historia jest długa i burzliwa. Pierwsza wzmianka pochodzi 1347 roku, gdy osada Heyde (co znaczy wrzosowisko lub puszcza) należała do rodu von Glaubos. Od tego czasu Polanica-Zdrój jest 15-tą nazwą miejscowości, w samym 1945 roku kolejno nosiła nazwy Puszczyków-Zdrój, Puszczykowo i Polanica Zdrój. Od połowy XV wieku wieś była własnością rodu von Lazan, a po ich wymarciu książę ziębicki Henryk Starszy Podiebradowicz podarował ją augustianom z Kłodzka. Druga część wsi należała do rodów rycerskich, potem była królewszczyzną, a w 1538 roku miasto Kłodzko zakupiło ja jako uposażenie dla szpitala. Około 1556 roku powstała nowa osada, obecna Polanica Górna , wówczas Neuheide. W 1595 roku dobra augustianów przejęli jezuici i w tym czasie tereny zostają zbadana i zagospodarowane. Z 1597 roku pochodzi pierwsza wzmianka o leczniczych źródłach. W 1630 roku zostaje założony folwark. W czasie wojny trzydziestoletniej Szwedzi zniszczyli i spalili Polanicę, ale jezuici ją odbudowali. Od połowy XVIII przybywają tu kuracjusze, dla nich wzniesiono w latach 1706-1707 dwór z kaplicą. Od 1765 roku Polanica ma trzeciego współwłaściciela: radcę handlowego Genedla. W roku 1773 dobra pojezuickie przejęło państwo pruskie. Od XIX wieku zaczyna się rozwój uzdrowiska (tryska 5 źródeł, działą dom zdrojowy), działają też młyny wodne, tartak, browar, szlifiernia szkła. W 1873 roku nabył te tereny W. Hoffmann, powstał rozległy park, dom zdrojowy, pijalnia, teatr, rozpoczęto butelkowanie wody. W 1890 roku doprowadzono linię kolejową. W 1945 roku Polanica-Zdrój uzyskała prawa miejskie.
Zabytki Polanicy pochodzą gł. z XIX wieku. Warto tu przywieźć całą wielopokoleniową rodzinę, bo każdy znajdzie tutaj coś dla siebie.