Nazwa Łomnica jest w Polsce bardzo popularna i większości kojarzy się z Łomnicą w Tatrach. Ale w Wielkopolsce też jest miejscowość o takiej nazwie. Znajduje się ona wśród lasów w okolicy Nowego Tomyśla i Zbąszynia. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1439 roku, gdy Mikołaj Zimnowadzki sprzedał sędziemu poznańskiemu Abrahamowi Zbąskiemu wieś „Yeszorka” za trzy łany we wsi „Lompnicza”. W 1482 roku właścicielami byli bracia Piotr i Marcin Zbąscy, ale już w 1489 Łomnica przypadła Piotrowi. Po wygaśnięciu rodu zbąskich przeszła na własność rodu Ciświckich. W 1641 roku Franciszek Ciświcki sprzedał Łomnicę Tuczyńskim, lecz wkrótce Ciświccy ponownie ją odkupili. Jan Ciświcki, ostatni z rodu, zadłużył dobra i je utracił.
Następnym właścicielem był chorąży poznański Damian Garczyński. Jego syn Stefan w 1751 roku wykupił cały klucz zbąszyński za kwotę 1 200 tys. złotych polskich. Był to człowiek wykształcony, piastował różne godności (był wojewodą poznańskim), opublikował opracowanie „Anatomia Rzeczypospolitej” poświęcone upośledzeniu niższych stanów. Zmarł nagle, prawdopodobnie otruty. Po jego śmierci część majątku z Łomnicą odziedziczył syn Edward, który wybudował tu pałac i założył ogród. Po śmierci brata Edward został właścicielem całego klucza zbąszyńskiego.
Po Garczyńskich właścicielami byli hrabia Pourtales-Gorgiel, hrabia Julian von Lippe-Biesterfeld, potem jego córka Juliana Aleksandra wniosła dobra łomnickie w posagu Wiktorowi Bronikowskiemu. Po śmierci żony sprzedał Łomnicę w 1828 roku Wiktorowi Opitzowi, jego rodzina posiadała Łomnice do 1945 roku, a ostatnia właścicielka Maria Schoepke cieszyła się poważaniem tutejszych mieszkańców.
Częścią zespołu pałacowo-ogrodowego, wybudowanego przez Edwarda Garczyńskiego jest kościół, którego budowę ukończono w 1770 roku. Jest to obecnie kościół parafialny św. Wawrzyńca.
Łomnica leży w regionie bardzo czystym, gdzie do teraz „żyje się z lasu”. Oferta turystyczna w większości skierowana jest do ludzi aktywnych, ale rodziny z dziećmi na pewno docenią pobyty w gospodarstwach agroturystycznych. Okolica jest ciekawa, uprawia się tu wiklinę i warto przywieźć do domu jakąś plecioną pamiątkę. Pobyty późnym latem i jesienią dla amatorów grzybobrania mogą zacząć i skończyć się grzybkami, bo na nic innego nie starczy czasu. Byle tylko pogoda była odpowiednia.