Są miejsca na granicach Polski, które od początku dziejów pełnią tę samą rolę: strzegą granic. Nie zawsze można ustalić początek tej historii. Tak jest w przypadku Kłodzka, położonego w Kotlinie Kłodzkiej u podnóża Gór Bardzkich. To jedno z miejsc, gdzie szlak Bursztynowy przekraczał Sudety. Miasto położone jest wzdłuż Nysy Kłodzkiej, ale są tam również inne cieki wodne: Paszkówka, Jodłownik, Bystrzyca Dusznicka, Biała Lądecka, Ścinawka i Młynówka. Takie położenie spowodowało, że więcej szkód w Kłodzku spowodowały powodzie niż wielkie pożary. Największe powodzie miały miejsce w latach 1310, 1938 i 1997.
Pierwsza wzmianka o Kłodzku pochodzi z 981 roku, gdy zmarł Sławnik (ojciec św. Wojciecha), ówczesny władca suwerennego państwa Libickiego. W tym czasie był to drewniany gród o charakterze obronnym. Przez okres XI wieku Kłodzko było zamieszkane przez Słowian, a politycznie przechodziło z rąk do rąk między Piastami a Przemyślidami. W 1169 roku przybyli do Kłodzka joannici, w tym czasie osiedliło się tam wielu osadników niemieckich. Około 1223 roku Kłodzko przekształciło się w miasto, ale nie zachował się dokument lokacyjny. Około 1300 roku wybudowany został duży murowany zamek. W latach 1278-1341 ziemia kłodzka była lennem Piastów Śląskich. Miasto zyskało wówczas dzisiejszy układ przestrzenny, rozwijało się rzemiosło. W 1310 roku joannici założyli szkołę parafialną, której najwybitniejszym absolwentem był arcybiskup praski Arnoszt z Pardubic. Ufundował on klasztor augustianów i kolegiatę na Górze Zamkowej, gdzie prawdopodobnie powstał Psałterz Floriański. W XV wieku król czeski Jerzy z Podiebradu ogłosił Kłodzko samodzielnym hrabstwem. Kolejne lata to coraz większe fortyfikowanie twierdzy, różne wojny, konflikty społeczne i religijne. W 1760 roku, podczas wojny siedmioletniej między Prusami a koalicją Austrii, Rosji, Francji i Saksonii, miasto po raz pierwszy zostało zdobyte szturmem. Oblężenie rozpoczęło się 7 czerwca, wojska oblegających liczyły 17 000 żołnierzy pod dowództwem gen. Draskowicza. Obrońców było 2500 pod dowództwem ppłk Johanna d’O z Piemontu. Trzykrotnie wzywano do kapitulacji, była tez próba przekupstwa (70 tys. Guldenów i łaska Marii Teresy). 26 lipca pod Kłodzko sprowadzono ciężką artylerię i wzięto miasto szturmem. Ostatnie oblężenie twierdzy miało miejsce podczas wojen napoleońskich w 1807 roku. Trwało kilka miesięcy, a załoga poddała się po zatruciu wody przez agentów. W poł. XIX wieku twierdzę zamieniono na więzienie (więziono tam m.in. powstańców styczniowych), a miastu zezwolono na swobodną rozbudowę. W latach 1862-1905 wybudowano kłodzki węzeł kolejowy. W czasie II wojny w Kłodzku był obóz jeniecki i filia obozu Gross-Rosen, a miasto było hitlerowską twierdzą, poddaną 9 maja 1945 roku bez walki.
W 1472 roku gościem w Kłodzku był król Władysław Jagiellończyk ze świtą liczącą 9000 osób. Twierdza miała tez ciekawych więźniów, np. Wacław Kinsky (czeski magnat, który uciekł przy pomocy kwasu, sznurowej drabinki i alkoholu), Józef Renatus (hochsztapler, admirał Karola VI, skazany m.in. za przywłaszczenie tytułu „Najwyższego Księcia Wyspy Madagaskar”), Fryderyk von Trenck (adiutant króla Fryderyka II, pokochał jego siostrę, w czwartej próbie ucieczki wpadł do kloaki, piąta była udana), Charlotte Ursini (zatruła wodę w studni w 1807 roku, wśród ofiar był też jej kochanek), Karol Liebknecht (skazany za działalność rewolucyjną), Karol Eugeniusz Lux (szpieg, swój pobyt i ucieczke opsał w książce), Andre Tine (Alzatczyk skazany na śmierć za odmowę wstąpienia do Wermachtu, uwolniony 28 maja 1945 roku przez Rosjan).
Kłodzko to miejsce pełne zabytków, legend, śladów zadziwiających historii, początek szlaków górskich, miejsce wielu wydarzeń kulturalnych. Każdy znajdzie tutaj coś dla siebie.